İsveç modeli və ya Skandinaviya modeli — İsveç, Norveç, Finlandiya, İslandiya və Danimarka kimi Şimali Avropa ölkələrində tətbiq olunan oxşar əmək qüvvəsi, təhsil və sosial siyasətlərlə xarakterizə olunan sosial-iqtisadi model. Bu model siyasi anlayış olaraq, bu ölkələrdəki sosial dövlətin əsasını təşkil edir.[1][2]
İsveç cəmiyyət sistemi və siyasət irsi 1970-ci illərdə xüsusilə İsveç modeli termini ilə xarakterizə olunmuşdur. Buna baxmayaraq, İsveç modeli 1930-1970-ci illərdə inkişaf etmişdir. 1990-cı illərin əvvəllərində Skandinaviya ölkələrində ağır iqtisadi böhran səbəbindən əsaslı dəyişikliklər və islahatlar həyata keçirilmişdir. 1994-cü ildən təqribən 2000-ci ilə qədər sosial dövlətin əsasında həyata keçirilən islahatlar Danimarkanın o dövrdəki sosial demokrat Baş naziri Pol Nurup Rasmussen tərəfindən həyata keçirilmişdir. Rasmussen Danimarkanın əmək qüvvəsi və sosial siyasətini elastiklik və təhlükəsizlik adlanan yeni bir yönə doğru yönləndirdi. Beləliklə, işsizliyin və kasıblığın aradan qaldırılması təmin olundu. Yante qanunu (isv. Janteloven) olaraq adlandırılan bərabərlik tələbləri, İsveçi sərvətin bölüşdürülməsində Avropa dövlətləri içində ən çox fərqlənən dövlətə çevirmişdir.
Skandinaviya ölkələri digər ölkələrlə müqayisə olunduqda, daha əhatəli sosial xidmətlər, güclü təhsil siyasəti və yüksək səviyyədəki dövlətin tədqiqatlara göstərdiyi stimullaşdırıcı tədbir proqramlarını vergilərlə maliyyələşdirirlər. Bütün bunlar dövlət xərclərinin Ümumi Milli Məhsuldakı payını yüksəldir. Digər tərəfdən sosial dövlət olmağı təmin edir və xalqın sosial təhlükəsizliyini təmin edir. Skandinaviya ölkələri içində Norveç bu baxımdan istisnadır. Norveçin Şimal dənizindən hasil etdiyi neft səbəbindən, ÜMM-də dövlət xərclərinin payı nisbətən daha azdır.
1970-ci illərdən sonra sosial partnyorlar arasındakı ziddiyyətlər daha da artmışdır. Ortaq şəkildə həyata keçirilən sosial müqavilələr yerinə, sosial demokrat hökümətlər əhatəli qanunlarla əmək qüvvəsi bazarını tənzimləmişdir. Yüksək dövlət borclarını və İsveç üçün yüksək olan işsizliyin qarşısını almaq üçün fərqli düşüncələrin ortaya atılması qütbləşməyə səbəb olmuşdur. Böyüyən dövlət sektoruna əsaslanan güclü cəmiyyət getdikcə mühakimə olunmağa başlamışdır. Güclü cəmiyyət ucu-bucağı görünməyən və çətin nəzarət edilə bilən bir bürokratiyaya səbəb oldu ki, bu da iqtisadi və sosial problemlərin həllinin yerinə onlara əngəl hesab olunur. Bunlarla əlaqəli olaraq mərkəzçilik də mühakimə olunmağa başlamışdır. Hal hazırda mərkəzçilik öz yerini bələdiyyələrə doğru dəyişməkdədir.