Adil Nuşirəvan ilə vəzirin hekayəti və ya bilinən qısa adı ilə Nuşirəvan və bayquşların söhbəti — 1174-1175-ci illərdə Nizami Gəncəvi tərəfindən qələmə alınan "Sirlər Xəzinəsi" poemasının ikinci hekayəsidir. Hekayənin poetik tərcüməsi Azərbaycan şairi Süleyman Rüstəm tərəfindən olunmuşdur.[1]
Nuşirəvan və bayquşların söhbəti | |
---|---|
Adil Nuşirəvan ilə vəzirin hekayəti | |
Müəllif | Nizami Gəncəvi |
Janr | Hekayə |
Mövzu | Ədalətli və insaflı olmaq haqqında nəsihət |
Orijinalın dili | fars |
Ölkə | Azərbaycan |
Orijinalın nəşr ili | 1174-1175 |
Tərcüməçi | Süleyman Rüstəm |
"Nuşirəvanla vəziri və bayquşların söhbəti" hekayəsi romantik planda verilsə də həyatın eybəcərliklərini çox doğru əks etdirir.[2] Nuşirəvan islamdan öncə yaşamış Sasani hökmdarı olsa da təsvir olunan həyat Nizami dövrünün həyatıdır.[3] Nuşirəvanın ov zamanı qarşılaşdığı mənzərə XII əsrin mənzərəsidir.Şair ədalətsizliyin, qətl-qarətin həddini aşdığını göstərmək üçün maraqlı priyom işlətmişdir.[4]
Nuşirəvan bir gün ordusu ilə ova çıxır. Bir az keçdikdən sonra vəziri ilə ordudan ayrılaraq ikisi birgə ov etməyə gedirlər. Şah vəziri ilə tək qalmağı istiyir, çünki ölkənin vəziyyətini daha rahat maraqlana bilsin.[5] Gəzərkən uzaqdan bir xaraba kənd görürlər və həmin kəndə doğru yollanırlar. Bütün evlər dağılıb, həyatdan əsər-əlamət yox idi. Nuşirəvan vəziri ilə kəndin yaxınlığında ağacın üstündə iki quşun oturub oxuduğunu görürlər. Bayquşların ötməsi şaha maraqlı gəlir. Vəzirinə üzünü çevirərək deyir: "Sizcə bu iki bayquş bir-birinə nə deyir?" Ağıllı və zirək olan vəzir, xalqın acınacaqlı vəziyyətini hökmdara çatdırmaq üçün bunu fürsət bilir və deyir: "Əgər böyük hökmdar dediklərimdən narahat olmayacaqsa mən onların dilini açıb sizə deyərəm." Nuşirəvan cavab verir: "Söz verirəm ki, əsəbləşməyəcəm. Qorxmadan danışmağınızı istiyirəm. Görürsənki burada danışığımızı heç kim eşitməyəcək" Vəzir danışmağa başlayır: "Şah sağolsun bu iki quşun danışıqları yaxşı deyil. Onlar cehiz üzərindən toy mərasimi keçirtmək istəyirlər. Quşlardan biri digərinə qızını vermək istiyir, lakin süd pulu üçün ətrafdakı on xarabalığı və daha da əlavə xarabalıqlar istədiyini bildirir. Digər quş sevinclə deyir ki, əgər Nuşirəvan kimi zalım şah bu ölkənin başındadırsa mən sənə yüzlərlə belə xaraba kənd hədiyə edərəm." Vəzirin bu sözləri Nuşirəvana çox böyük təsir etdi ki, inildəyərək fikrə gedir. Vay mənim halıma hətta quşlar belə mənim haqqımda danışırlar. İnsanların mallarını neçə illərdi müsadirə edirəm. Bu dünyadan nə böyük rüsvayçılıqla gedəcəm. Bunları düşündükdən sonra ayağa durub ordusunun yanına gedir. Bununla da Nuşirəvan dəyişib ədalətli işlər görür, tarixdə Adil Nuşirəvan adı ilə tanınır.[6]
Hekayəyə diqqətli yanaşsaq görərik ki, əslində bayquşlar bayquşa bənzər insanları təmsil edir[7]. Xalqın fəlakəti nəticəsində varlanan, qarışıqlıq, özbaşınalıq dövrlərində özlərini rahat hiss edən feodal-ruhani təbəqəsinin bir qisminin cəmiyyətdəki eybəcər, bayquşvari insanlar tənqid olunur.[8]
Hekayənin əsas personajları Nuşirəvan və bayquşlar hesab olunur, lakin vəzir, xalq, əyyanlar kimi köməkçi obrazlar da yer alır.[9]