Proksimal inkişaf zonası (ing. Zone of proximal development) — Lev Vıqotski tərəfindən irəli sürülmüş və sosial konstruktivizmin əsas anlayışlarından biri olan psixoloji və pedaqoji konsepsiya.[1] Bu anlayış bir insanın öz-özünə edə bilməyəcəyi, lakin bacarıqlı bir şəxsin (müəllim, valideyn və ya həmyaşıd) köməyi ilə yerinə yetirə biləcəyi fəaliyyətlər sahəsini ifadə edir.[2]
Proksimal inkişaf zonası, fərdin hal-hazırda müstəqil şəkildə yerinə yetirə bildiyi bacarıqlarla, yalnız digərlərinin dəstəyi ilə yerinə yetirə bildiyi bacarıqlar arasındakı sahədir. Başqa sözlə, bu zona inkişaf etməkdə olan bacarıqların potensial sahəsini təmsil edir.[3]
Lev Vıqotskinin sözləri ilə:[4]
Uşaq bu gün başqalarının köməyi ilə edə bildiklərini sabah təkbaşına edə biləcək.
Proksimal inkişaf zonası (PİZ) anlayışının əsasını fərdin hal-hazırda müstəqil şəkildə bacardığı fəaliyyətlərlə, yalnız başqasının köməyi ilə yerinə yetirə bildiyi fəaliyyətlər arasındakı fərq təşkil edir. Bu, öyrənmə prosesinin aktiv və sosial xarakterini ön plana çəkir.
Bu üç anlayış birlikdə öyrənmə prosesinin dinamikasını və fərdin inkişaf yollarını daha yaxşı başa düşmək üçün nəzəri əsas yaradır.
Proksimal inkişaf zonası pedaqoji nəzəriyyə və praktikada mühüm yer tutur. Bu konsepsiya təlimin sadəcə bilik ötürməkdən ibarət olmadığını, əksinə, öyrənənin inkişaf potensialını müəyyən edib, onu mərhələli şəkildə realizə etməyə imkan verdiyini vurğulayır.[7] Bu baxımdan PİZ müəllimlərin və pedaqoqların tədris prosesini şagirdin fərdi inkişaf səviyyəsinə uyğun planlaşdırmasına kömək edir.
Bu metodların istifadəsi öyrənənin təlimə motivasiyasını artırır, dərketmə bacarıqlarını stimullaşdırır və daha dayanıqlı öyrənmə nəticələri əldə etməyə imkan verir.
PİZ anlayışı zamanla inkişaf etdirilmiş və müasir öyrənmə nəzəriyyələri ilə uyğunlaşdırılmışdır.[10] Bəzi tənqidçilər bu anlayışın qeyri-müəyyən sərhədlərə malik olduğunu və tətbiqdə subyektiv interpretasiyaya açıq olduğunu bildirirlər. Bununla belə, müasir təhsil sistemlərində onun tətbiqi geniş vüsət almışdır.[11]