 |
 |
Ureyim.az |  |
 |
Holland sindromu — iqtisadiyyatda xüsusi bir sektorda baş verən artım (məsələ, təbii sərvətlər) ilə digər sektorlarda baş verən azalma (məsələn, istehsalat və ya kənd təsərrüfatı) arasındakı əlaqəni göstərmək üçün istifadə edilən termin. Fərz edilən mexanizm budur ki, inkişaf edən sektorda büdcə gəlirləri artdıqda həmin ölkənin milli məzənnəsi digər ölkələrin məzənnəsinə nisbətən daha çox gücə sahib olur. Bu, həmin ölkənin ixrac məhsullarının digər ölkələr tərəfindən daha baha qiymətə alınması, lakin digər sektorları daha az rəqabətli edərək bu sektordakı əmtəələri daha ucuz qiymətə idxal etməsi ilə nəticələnir.
Termin 1977-ci ildə "The Economist" (azərb. İqtisadçı) jurnalı tərəfindən 1959-cu ildə Niderlandın Qroninqen əyalətində böyük təbii qaz yataqlarının kəşfindən sonra Niderlandda baş verən istehsalat sektorunun zəifləməsi halını təsvir etmək üçün istifadə edilmişdir.[1]
Holland sindromunu təsvir edən klassik iqtisadi model 1982-ci ildə iqtisadçılar Maks Kordn və Piter Nieri tərəfindən irəli sürülmüşdür. Modeldə bir ticarətdə istifadə edilə bilməyən sektor ilə (xidmət sahəsi) iki ticarətdə istifadə edilən sektor vardır: inkişaf edən və geridə qalan (inkişaf etməyən) sektorlar. İnkişaf edən sektora adətən neft, təbii qaz, qızıl, mis, brilyant, boksit kimi təbii sərvətlərin çıxarılması və ya kofe yaxud kakao kimi məhsulların istehsalı daxildir. İnkişaf etməyən (gerdiə qalan) sektora isə adətən kən təsərrüfatı və ya istehsalat sektoru aid edilir.
"Resurs bumu" iqtisadiyyata iki yolla təsir göstərə bilir:
Sadə ticarət modelləri irəli sürür ki, ölkə müqayisəli üstünlüyə sahib olduğu sənayelərdə ixtisaslaşmalıdır; belə ki, bəzi təbii resurslarla zəngin olan ölkənin bu resurların çıxarılmasında ixtisaslaşması daha yaxşı olar.
Halbuki digər nəzəriyyələrin irəli sürür ki, bu, təbii resurslar tükənən zaman effektiv deyildir və hətta təhlükəlidir. Həmçinin qiymətlər də azala bilər və müqayisəli istehsalat əvvəlki səviyyəsinə qısa zamanda qayıtmaya bilər. Bu, inkişaf edən və ticarətdə istifadə edilməyən sektorlardakı texnoloji inkişaflar geridə qalan (inkişaf etməyən) və ticarətdə istifadə olunan sektorlardan daha kiçik olduqda baş verə bilər.[4] Bu iqtisadiyyatın digər ölkələrin iqtisadiyyatı ilə müqayisədə daha az texnoloji inkişafa sahib olması səbəbindən onun geridə qalan (inkişaf etməyən) və ticarətdə istifadə olunan məhsullardakı müqayisəli üstünlüyü azalacaq, beləliklə, firmaları ticarətdə istifadə olunan sektorlara sərmayə qoymağa məcbur edəcək.[5]
Holland sindromu təhlükəsini azaltmağın iki yolu vardır: real valyuta məzənnəsininin dəyərlənməsini yavaşlatmaq və bir-birindən mənfi təsirlənən sektorların rəqabət qabiliyyətinin artırılması.
Bir yanaşma bum gəlirlərini sterilizə etmək, yəni bütün gəlirləri bir anda ölkəyə gətirməmək və gəlirlərin bir hissəsini xaricdəki xüsusi fondlarda saxlamaq və yavaş-yavaş gətirməkdir. İnkişaf etməkdə olan ölkələrdə bu, siyasi cəhətdən çətin ola bilər, çünki bu ölkələrdə artan gəlirləri yoxsulluğun azaldılması məqsədilə dərhal xərcləmək üçün tez-tez təzyiqlər olur, lakin burada daha geniş makroiqtisadi təsirləri nəzərə alınmır.
Sterilizasiya inflyasiyanın bəzi təsirlərini yüngülləşdirərək xərcləmə effektini azaldır. Gəlirləri yavaş-yavaş ölkəyə buraxmağın digər bir faydası büdcəyə pulun daha sabit axınını təmin etməsidir və bu, ölkəyə ildən-ilə büdcədəki dəyişikliklərlə bağlı daha çox əminlik verir. Həm də ölkə bum gəlirlərini qənaət edərək gələcək nəsillər üçün qazancın bir hissəsini qoruyub saxlayır. Bu suveren sərvət fondlarına Avstraliya Hökumətinin Gələcək Fondu, İranın Milli İnkişaf Fondu, Norveçdəki Hökumətin Pensiya Fondu, Rusiya Federasiyasının Sabitləşmə Fondu, Azərbaycan Respublikası Dövlət Neft Fondu və 1976-cı ildə əsası qoyulmuş Küveyt Dövlətinin Gələcək Nəsillər Fondu daxildir.
Real valyuta məzənnəsinin dəyərlənməsinin qarşını almaq üçün irəli sürülən digər bir strategiya böyük məbləğdəki kapital axınları (hansı ki, real valyuta məzənnəsinin dəyərlənməsinə səbəb ola bilir) azaltmaq məqsədi ilə iqtisadiyyatdakı qənaəti artırmaqdır. Ölkə gəlirləri və gəlir vergisini azaldaraq fərdləri və firmaları daha çox qənaət etmətə sövq edə bilər. Qənaəti artırmaqla ölkə hökumət defisitlərini və birbaşa xarici investisiyaları maliyyələşdirmək üçün kreditlərə ehtiyacı azalda bilər.
Təhsilə və infrastruktura qoyulan investisiyalar geridə qalan (inkişaf etməyən) istehsalat və ya kənd təsərrüfatı sektorunun rəqabət qabiliyyətini artıra bilər. Başqa bir yanaşma isə geridə qalan (inkişaf etməyən) sektorlarda hökumət proteksionizminin, yəni subsidiyaların və ya tariflərin artırılmasıdır. Halbuki bu, Holland sindromunu təsirini daha da pisləşdirə bilər, çünki xarici kapitalın böyük axını adətən ixrac sektoru tərəfindən təmin edilir və idxal sektoru tərəfindən alınır. İdxal olunan mallara tariflərin tətbiqi bu sektorun xarici valyutaya tələbini süni şəkildə azaldır və real valyuta məzənnəsinin daha da dəyərlənməsinə səbəb olur.[6]
Adətən ölkədə Holland sindromunun olub-olmamasını təyin etmək kifayət qədər çətindir, çünki təbii resurslardan əldə edilən gəlirlərlə real valyuta məzənnəsi və geridə qalan (inkişaf etməyən) sektordakı geriləmə arasındakı əlaqəni təsdiq etmək asan deyildir. Real valyuta məzənnəsindəki dəyərlənməyə digər vasitələr də təsir edə bilər (Balassa-Samuelson effektindəki məhsuldarlıq artımı, yəni ticarət və böyük miqdarda kapital axını nəticəsində baş verən dəyişikliklər).[7] Bu kapital axınlarına adətən birbaşa xarici investisiyalar səbəb olur.
 |
 |
UREYIM.AZ |  |
 |
|